Geplaatst door Opgesloten in een misdadig systeem waarin met de hoogst mogelijke efficiëntie dierlijke producten worden geproduceerd zijn het uitgerekend cellen die kunnen bevrijden.
We zijn afhankelijk geraakt van een industrie die iedere dag een duizelingwekkend aantal slachtoffers maakt en die medeverantwoordelijk is voor de vernietiging van onze toekomstige planeet.
Een megalomaan systeem van penitentiaire inrichtingen gevuld met miljarden van hun vrijheid beroofde dieren. Een stelsel waarin intelligente wezens, gereduceerd tot individuele kaas-, melk-, leer- of vleesfabriekjes in minuscule ruimtes wachten op de executie van een onvermijdelijk doodvonnis.
De eerste fatsoenlijke bewegingsruimte is ze niet zelden pas gegund op een laatste wandeling over de ‘Green Mile’. De laatste halte op de lijdensweg van een noodgedwongen levenspad van een reis die allesbehalve als groen bestempeld kan worden.
Velen hebben de route reeds afgelegd. Anderen ondergaan op dit moment het schier onafwendbare noodlot. Het zijn de slachtoffers van de bio-industrie. Slachtoffers die zelfs naar daderbegrip schandalig worden behandeld.
Toch is praten in termen van daderschap in dezen niet constructief. De focus moet vooral liggen op oplossingen. Niemand koopt iets voor een vingerwijzend ronddralen in een vicieuze cirkel van ‘naming and shaming’. De schuldvraag moet vervangen worden door een antwoord op het probleem.
Niet in de laatste plaats omdat het systeem zo alomvattend is geworden, dat vrijwel iedereen ergens wel een klein steentje heeft bijgedragen om het zo ver te laten komen. Daarom moeten we nu ook gezamenlijk de verantwoordelijkheid pakken om ervan af te komen.
Want alleen dan kan er een radicale verandering van ons mondiale voedselsysteem plaatsvinden. Een algehele rehabilitatie in de breedste zin des woords van onze gehele maatschappij.
En gelukkig lijkt de urgentie nu doorgedrongen. Onze wereld wordt bedreigd door klimaatverandering. Onderwerpen als de stikstofproblematiek staan eindelijk hoog op de agenda.
Maar ook veranderende opvattingen over onze relatie tot dieren leidt tot steeds meer herbezinning. ook dit moet extra stimulans geven om tot een echte verandering van het voedselsysteem te geraken. Meer mensen ervaren schuldgevoelens bij het eten van vlees, of het drinken van melk. Er wordt vaker gekozen voor plantaardige vleesvervangers en zuivelvervangers zoals sojamelk.
Toch leert de ervaring dat de huidige vlees- of zuivelvervangers door de massa niet als volwaardige vervanging wordt gezien. En tja, ergens klopt dat. Want het ìs geen vlees. En nee, het ìs geen koeienmelk. Het smaakt ook niet hetzelfde. Niet zelden voelt de bewuste consument zich daarom gevangen tussen het geweten en wat hij of zij het liefst eten.
Mede daarom zorgt dit niet voor de nodige massale verandering. Mensen vinden vlees uiteindelijk gewoon te lekker. De meeste mensen van zwak vlees blijven het eten, ondanks dat het ergens een beetje schuurt.
De huidige alternatieven zijn daarom slechts de welbekende druppel op een gloeiende plaat. Ze hebben slechts een marginale invloed op de verbetering van het dierenwelzijn en het milieu.
Maar er komt een alternatief aan die wèl voor een massale verandering kan zorgen. Een oplossing die een einde kan maken aan de vee-industrie zoals we die nu kennen in de vorm van cellulaire agricultuur.
Cellulaire agricultuur kan voor een veel grotere impact zorgen. Het is een verzameling van veelbelovende technologieën waarmee vlees- of melkproducten gemaakt kunnen worden, maar dan op een dier- en planeetvriendelijke manier.
Via een geheel pijnloos biopt neemt men (stam)cellen weg bij bijvoorbeeld een koe. In een plantaardig groeimedium groeien deze cellen onder stimulans uit tot vlees. Maar naast kweekvlees kan er dus ook melk, kaas, leer, chocolade enzovoorts gemaakt worden.
Met behulp van vermenigvuldiging (proliferatie) en samenklontering (differentiatie) is het mogelijk om van enkele afgenomen cellen een enorme hoeveelheid dierlijke producten zoals vlees en zuivel te maken. Echt vlees en echte koeienmelk, niet te onderscheiden van de dierlijke eiwitten zoals we deze nu kennen.
De transitie van het lab naar het schap is voor de ontwikkeling ervan enorm belangrijk. Verschillende kweekvleesbedrijven zijn de laboratoriumfase ontgroeit. Zij zoeken naar wegen om kweekvlees op commerciële schaal te produceren.
Als zij hier in slagen, kan het bestaande criminele systeem van de intensieve veehouderij er onherroepelijk mee op de schop worden genomen. Dan kan er gefaseerd afscheid genomen worden van de bio-industrie. Weg met de detentie en het doden van dieren, welkom proliferatie en differentiatie van de cellen van dieren.
Maar zoals gezegd moeten zoveel mogelijk partijen in alle geledingen van onze maatschappij er de schouders onder zetten. Consumenten moeten het wijdverbreid gaan omarmen. Veeboeren moeten massaal betrokken worden in het verhaal. Banken, investeerders èn overheden moeten investeren in de sector.
De neuzen moeten dezelfde kant op om natte snuiten te redden. Beestjes verdienen een groene mijl, maar dan wel die waar ze dagelijks tot in lengte der dagen kunnen rondgrazen.
Want hoe je het ook went of keert, een cel afstaan is voor dieren een heel ander verhaal dan er een miserabel en kort leven in te moeten wegkwijnen.
[Image credits: Rien Zilvold NRC 24/09/2014]